कबिराची एक कविता A Poem of Kabir

कबिराच्या एका कवितेचा अरविंद कृष्ण मेहरोत्रा यांनी केलेला इंग्रजी अनुवाद इथे आहे. 

तो असा : 

The Night Has Passed

KABIR

The night has passed
The day will too;
A heron nests
Where the black bee hummed.
Like a young bride thinking
Will he? Won't he?
The soul trembles with fear.

This raw clay pitcher
From which water leaks
And color runs
Is good for nothing
Once the swan has flown.

My time goes in shooing crows
The arms ache from it
And the palms burn.
That's the end of the story,
Kabir says.

काय विशेष आहे या कवितेत?

अर्थात अनुवादावरून कबिराची व त्याच्या मूळ कवितेची पारख करू नये. शिवाय कविता म्हणजे तिच्यातून व्यक्त होणारा विचार नव्हे.

पण मृत्यूचं सूचन याउपर काय आहे या कवितेत?

रात्र निघून गेली. तसाच दिवसही जाईल. जिथे भुंगा घुमत होता तिथे बगळा घरटं करतो. नववधू भीतीने थरकापते. तसा मीही कापतो.

मातीचं हे कच्चं मडकं. यातलं पाणी झिरपतं. रंगही गळतो. हंस एकदा उडून गेला की मडक्याचा तरी काय उपयोग?

कावळ्यांना हाकलत हाकलत माझा वेळ जातो. हात दुखतात. तळहात पोळतात. कबिराच्या कहाणीचा हा शेवट.

कवितेची झाकली मूठ. 

आधुनिकांची प्राचीनांबद्दल एक विचित्र समजूत असते. प्राचीनांनी त्या वेळी  असं म्हणून ठेवलंय, असा पवित्रा घेत आधुनिक प्राचीनांना दाद देतात. काळ जसजसा पुढे जातो तसतशी ज्ञानात वाढ होत जाते - आणि ती देखील सर्वांच्या! - अशी ही गाढ अडाणी समजूत आहे. काळ बाजूला ठेवून - मागचा किंवा आताचा काळ नव्हे, कोणताही काळ - कबिराची कविता वाचता येते का?